00-cu əsrdən etibarən tarixi roman mövcuddur, yəni. Qeyri-torioqrafik faktlarla bədii fantastikanı bir əsərdə birləşdirmək olarmı? V.Skott bu estetik problemi həll etməyi qarşısına məqsəd qoyub. Yazıçı iddia edirdi ki, tarixi romanın vəzifəsi elmi faktlara ciddi əməl etmək deyil, ona görə də onun romanlarında tez-tez tarixlərdə və tarixi şəxsiyyətlərin tərcümeyi-halında faktiki səhvlərə yol verilir. Skotun fikrincə, tarixi romanın yaradıcısı üçün əsas odur ki, hadisələri elə şərh etsin ki, oxucu onları maraqlandırsın və dövrə qərq olsun. Eyni zamanda yazıçı qədimi müasirdən ayırmamağa, həm əcdadlara, həm də müasirlərə eyni dərəcədə xas olan əxlaq və hissləri unutmamağa çağırıb. “Ehtiraslar, onları bütün təzahürlərində (yəni hiss və əxlaqda) doğuran qaynaqlar bütün dərəcələrdə və şəraitdə, bütün ölkələrdə və bütün əsrlərdə eynidir; və buradan belə bir nəticə çıxır ki, <...› baxışlar, psixi vərdişlər və hərəkətlər ictimai həyatın müxtəlif şərtlərindən təsirlənsə də, nəticədə bir-biri ilə çoxlu ümumi cəhətlərə malik olmalıdır” (“Ayvanhoe”yə ön söz).