Gözəl günəşli bir səhər kiçik bir qız yaşıl çəmənliyə oynamağa çıxdı.
Birdən kiminsə ağladığını eşitdi. Qız dinlədi və başa düşdü: ağlama səsi açıqlığın kənarında uzanmış daşın altından gəlirdi.
Qız soruşur:
-Daşın altında kim ağlayır?
-Mənəm. , Çobanyastığı, zəif səs eşitdim. - Azad et, qız, daş məni əzir...
Qız daşı atdı və zərif, solğun bir gövdə gördü
Çobanyastığı.
- Sağ ol, qız, - Çobanyastığı dedi. , çiyinlərini düzəldib dərindən sinəsini çəkdi. - Məni Daş zülmündən qurtardın*.
- Necə oldu ki, daşın altına düşdün? - deyə qız soruşdu
- Daş zülmü məni aldatdı, - Çobanyastığı cavab verdi. - Mən balaca çobanyastığı toxumu idim. Payızda isti bir künc axtarırdım.
Daş zülmü mənə sığınacaq verdi, məni soyuqdan, istidən qoruyacağına söz verdi.
Və mən Günəşi görmək istəyəndə az qala məni əzəcəkdi.
Sənin olmaq istəyirəm, qız
Qız Çobanyastığın yanına gəldi və onlar Günəşlə görüşdülər.
- Sənin olmaq necə də yaxşıdır, qız! - Çobanyastığı tez-tez deyirdi
- Bəs sən meşədə və ya yolun kənarında böyümüsən? Siz heç-heçə olacaqsınız? - qızdan soruşdu
“Mən kədərdən ölərdim,” Çobanyastığı sakitcə dedi. - Çiçəklər yoxdur. Onlar həmişə başqasınındır. Alovlu Poppy var - o, Günəşlə dostdur. Günəş ona pıçıldayır: “Sən mənimsən, Odlu Xaşxaş.”
Ancaq o Qarğıdalı Bahar Küləyinin dostudur. O, hər səhər Vasilkoya uçan ilk şəxsdir, onu oyadır və pıçıldayır: "Oyan!" Çiçək heç kimin olmasaydı yaşaya bilməzdi.
Qız Çobanyastığına necə kömək etdi?
Mətnin əsas fikrini müəyyənləşdirin.
00