Është gjendja shpirtërore e shikuesit që i jep qytetin e
Zemrudesë formën e tij. Nëse shkoni duke fishkëllyer, hunda
anohet pas bilbilit, do ta kuptoni nga
poshtë: pragjet e dritareve, perde që përplasen, shatërvanët. Nëse
ecni përgjatë kokës së varur, thonjtë e gërmuar
në pëllëmbët e duarve, vështrimi juaj do të mbahet
në tokë, në ulluqe, mbulesat e pusetave,<br / >luspat e peshkut, letra e mbeturinave. Ju nuk mund të thoni se një
aspekt i qytetit është më i vërtetë se tjetri, por ju
dëgjoni për Zemruden e sipërme kryesisht nga ata që
e kujtojnë atë, ndërsa zhyten në Zemrude të poshtme, br />duke ndjekur çdo ditë të njëjtat rrugë dhe
duke gjetur përsëri çdo mëngjes humorin e keq të ditës
më parë, të mbështjellë në këmbët e muret. Për të gjithë, herët a vonë, vjen dita kur ne e çojmë
shikimin poshtë gypave të kullimit dhe nuk mund ta shkëpusim më nga kalldrëmet. E kundërta nuk është
e pamundur, por është më e rrallë: dhe kështu vazhdojmë të ecim nëpër rrugët e Zemrudes me sy
tani duke gërmuar në bodrumet, themelet,
puset.